İslam nuru ile bakmayınca evet yalnızım/yalnızsın/yalnız...

Hayata olan umudunu yitirdiğinde isterse bir "anlık" olsun YALNIZ değilsin. Bilmiyorum nasıl "yalnızlık" söyleminin kurbanı olup ortalarda ne yapacağını bilmeyen bir pervane gibi dolanıyorsun ki?Ylnızlık nedir ki? İstediklerinden, sevdiklerinden mi ayrılıktır? Peki istediklerin, sevdiğin şeyler ne ki bu kadar "yalnızlık" hissediyorsun? Araba mı, ev mi, iş mi, anne ya da baba mı, yoksa beraber dünyaya saplanmayı düşündüğün bir can/an mı (Aslında anlam temaşası oldu dünyalık ve can/an yanyana) ya da benim aklıma gelmeyen senin zihnindeki gönlündeki dünyalık her ne ise ondan ayrılık mı? Ya Allah aşkına bak ya ne uğruna yalnızım diyorsun ve bu söylemde diretiyorsun?


Hiç değilsin ki, sen Allah’ın halife olarak yarattığı bir âdemsin. Hiç değilsin ki bak değer verilip yaratılmışsın, vücudunda nice hikmet mevcut. Hiç değilsin ki başıboş bırakılmış, (estağfirullah) kuduz köpek gibi dolanmaya gelmemişsin ki dünyaya. Hiç değilsin işte… Bir görevin, sorumlu olduğun bir şey belki de tek şey var "KULLUK" (Ben insanları ve cinleri bana kulluk etsinler diye yarattım Zariyat 56)


Bir hadiste Peygamberimiz (sav)  “Sizden birinize ben, annesinden, babasından, çocuklarından ve bütün insanlardan daha sevimli olmadığım müddetçe (tam ) iman etmiş olmaz.” buyuruyor.


Acaba bu hadis bizim dünyalık zevkler arasında nereye oturur? Peygamberimizi sevmek Allah'ı sevmektir. "Ey Resulüm, de ki: “Ey insanlar, eğer Allah’ı seviyorsanız, gelin bana uyun ki Allah da sizi sevsin ve günahlarınızı bağışlasın. Allah gafurdur, rahimdir (çok affedicidir, engin merhamet ve ihsan sahibidir)."

Eğer biz dünyalık sevgileri ön plana çıkarıp Allah, Rasul sevgisini geride bırakıyorsak tabiki yalnızız. Yok, eğer "Ben Müslümanım" deyip bunu lafta bırakmıyorsan hani yalnızlığın? Şah damarından yakın Rabbin seninleyken yalnızlık dırdırını kim ede, kim dinleye...